Cecilia is de patroonheilige van de kerkmuziek. Vele koren en orkesten dragen haar naam en componisten hebben een cantate of mis aan haar gewijd: de ode ‘Hail bright Cecilia’ van Purcell bijvoorbeeld, die zijn première had op 22 november 1692.

Cecilia was een dochter uit een rijke Romeinse christen-familie uit de derde eeuw. Ze had in haar eigen stilte besloten maagd te blijven voor God, maar werd uitgehuwelijkt aan Valerianus. Toen de bruidsmuziek klonk, fluisterde ze haar bruidegom in dat ze maagd wilde blijven en dat een engel haar daarin bijstond. Valerianus ging mee in haar wens en liet zich dopen door paus Urbanus I. Zijn broer Tiburtius volgde dat voorbeeld. De broers ondergingen als christen de marteldood, onder andere omdat ze andere christenen die waren gedood, een waardig graf hadden gegeven.

Cecilia werd nog even met rust gelaten, maar toen zij tot frustratie van de Romeinse belastingdienst alle familiebezittingen weggaf aan arme mensen, werd ook zij gedood.

Over Cecilia circuleren vele legenden, zij heeft gelovigen in alle tijden geïnspireerd. Talloze kerken dragen haar naam, kunstenaars hebben haar vereeuwigd, zoals de barok-beeldhouwer Stefano Maderno, van wie sinds 1600 een op haar zij liggend beeld van de vermoorde Cecilia is te bewonderen, in de Sint Cecilia-basiliek in de wijk Trastevere in Rome.

Renée Braams: uit haar levensbeschrijvingen van de heilige van de dag, t.b.v. het Martyrologium van de St. Adelbertabdij in Egmond, 2025.

Afbeelding: De H. Cecilia aan het orgel, ca. 1593. Beeldmotet. Gravure door Zacharias Dolendo. Ontwerp van Jacques de Gheyn II, met motet ‘Domine fiant anima mea’ van Cornelis Schuyt. (Rijksmuseum, Amsterdam).